Mijn dochter komt onze woonkamer binnen en vlijt zich naast me neer in de zetel. Ze komt heel heel dicht tegen me zitten, alsof ze terug in me wil kruipen. Kijkt me dan even aan en zegt: Mama, ik hou van jou en papa. En weet je hoe dat komt?
Ze kijkt alsof ze het antwoord al klaar heeft. Ik kijk haar glimlachend aan en zeg, waarom?Gewoon door geboren te worden uit u en papa. Dat zorgt ervoor dat ik van jullie hou. Soms kijk ik naar die andere mama’s die ik zie, en denk ik, daar hou ik niet van, maar hun kind houdt ook van hun hé, want zij zijn uit hun geboren. Dat is toch raar he.
Ja schat dat is raar, maar helemaal waar wat je zegt. En dat Imme is een beetje de contextuele therapie.
Echt waar? zegt ze een beetje trots.
Een kind houdt van nature van zijn ouders en wil graag gezien worden door zijn ouders. Kinderen zijn van nature uit loyaal en trouw aan hun ouders. Wanneer een kind niet terug krijgt van zijn ouders wat het nodig heeft, emotioneel, affectief,... dan bedenkt dit kind het niet dat dit aan zijn ouders kan liggen. Het denkt dat het zelf iets verkeerd doet en gaat op zijn eigen manier harder zijn best doen om ‘goed genoeg’ te zijn, in de hoop dan toch te krijgen wat het zo hard nodig heeft. Het is vaak pas als volwassen persoon dat we door een andere bril terug kijken op ons opgroeien.
Ook al hebben we als ouder en kind ons best gedaan, dan kunnen er toch kwetsuren zijn of is er ( ook al goed bedoeld) niet gepast gegeven. Dan komen mensen soms in therapie om vrijer de toekomst in te gaan en de kwetsuren te laten helen.
En aan mijn dochter: lieve schat dit werkt ook omgekeerd. Gewoon doordat jij uit mij geboren bent, hou ik van jou 😘 Maar ook nog om zoveel andere redenen. 💕
コメント